روش‌های تعیین محل حد ضرر

دکتر پریسا عظیمی نژادان
فلوشیپ فوق تخصصی جراحی سینه از آمریکا و فرانسه

فراوانی تشخیص و تفریق زردی لاشه گاو به روش دیازو و لرج

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و روش‌های تعیین محل حد ضرر فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

خرید و دانلود فایل مقاله

متن کامل (فول تکست) این مقاله منتشر نشده و یا در سایت موجود نیست و امکان خرید آن فراهم نمی باشد.

مشخصات نویسندگان مقاله فراوانی تشخیص و تفریق زردی لاشه گاو به روش دیازو و لرج

چکیده مقاله :

زردی یک علامت کلاسیک بیماریهای کبدی و بیماریهایی است که باعث افزایش میزان سرمی بیلی روبین و تجمع آن در بافتهای بدن می شود و قضاوت آن در بازرسی بعد از کشتار عمدتاً حذف لاشه می باشد . با توجه به اینکه زرد رنگ بودن لاشه دام می تواند دلایل نژادی ، تغذیه ای و سنی داشته باشد، تفریق این دو فرم از همدیگر بعضاً دشوار است و لذا ارائه یک راهکار مناسب و سریع در تفریق این حالت حائز اهمیت است . در این تحقیق در مجموع 480 نمونه خون و چربی از 240 لاشه گاو به ظاهر زرد رنگ که د ر بازرسی کشتارگاهی قابل مصرف تشخیص داده شدند مورد بررسی قرار گرفت، تعیین بیلی روبین تام و مستقیم سرم به روش دیازو به منظور تفکیک انواع زردی فیزیولوژیک و پاتولوژیک و آزمایش لرچ تنها جهت تفریق این دو نوع زردی به شکل کیفی انجام شد . از 240 نمونه ی خون بررسی شده 39 نمونه 16/25) درصد ) دارای مقادیر بیلی روبین تام سرمی بیش از حد نرمال ( نرمال = (1/4 با میانگین 2/78 و 18 نمونه 7/5) درصد ) دارای مقادیر بیلی روبین مستقیم بیش از حد نرمال (4/4) بود . با توجه به این نتایج 7/5 درصد از نمونه لاشه های مورد بررسی زرد رنگ دار ای زردی بودند . از طرفی نتایج آزمایش لرچ نشان داد 45 عدد از نمونه ها دارای زردی مرضی بوده اند . بر اساس نتایج آزمون دیازو یافته های به دست آمده از بازرسی کشتارگاهی بیشترین نوع زردی پاتولوژیک از نوع پس کبدی و کبدی بوده است و فرم پیش کبدی کمترین نوع زردی مرضی شناخته شد و نتایج این مطالعه نشان می دهد جهت تفکیک صحیح انواع زردی در هر بازرسی کشتارگاهی علاوه بر معاینات چشمی آزمایشات پاراکیلینیکی نیز نیاز است .

کد مقاله /لینک ثابت به این مقاله

کد یکتای اختصاصی (COI) این مقاله در پایگاه سیویلیکا THVC15_736 میباشد و برای لینک دهی به این مقاله می توانید از لینک زیر استفاده نمایید. این لینک همیشه ثابت است و به عنوان سند ثبت مقاله در مرجع سیویلیکا مورد استفاده قرار میگیرد:

نحوه استناد به مقاله :

در صورتی که می خواهید در اثر پژوهشی خود به این مقاله ارجاع دهید، به سادگی می توانید از عبارت زیر در بخش منابع و مراجع استفاده نمایید:

ناظم، محمدرضا و رحیمی، ابراهیم و رسولی، علی و امیری، حمیدرضا،1387،فراوانی تشخیص و تفریق زردی لاشه گاو به روش دیازو و لرج،پانزدهمین کنگره دامپزشکی ایران،تهران،https://civilica.com/doc/59701

در داخل متن نیز هر جا که به عبارت و یا دستاوردی از این مقاله اشاره شود پس از ذکر مطلب، در داخل پارانتز، مشخصات زیر نوشته می شود.
برای بار اول: ( 1387، ناظم، محمدرضا؛ ابراهیم رحیمی و علی رسولی و حمیدرضا امیری )
برای بار دوم به بعد: ( 1387، ناظم؛ رحیمی و رسولی و امیری )
برای آشنایی کامل با نحوه مرجع نویسی لطفا بخش راهنمای سیویلیکا (مرجع دهی) را ملاحظه نمایید.

مدیریت اطلاعات پژوهشی

اطلاعات استنادی این مقاله را به نرم افزارهای مدیریت اطلاعات علمی و استنادی ارسال نمایید و در تحقیقات خود از آن استفاده نمایید.

خارج کردن توده پستان خوش خیم

توده های خوش خیم در پستان در هر نقطه ای از سینه خود را نشان می دهند، اما برخی از آن ها ممکن است علائمی مانند سرطان پستان داشته باشند. به همین دلیل شناخت، تشخیص و درمان آن ها امری ضروری خواهد بود. جراحی حفظ پستان با کمک ماموتوم یک روش جدید برای درمان سرطان پستان در مراحل اولیه می باشد. به دلیل ماهیت کم تهاجمی و بسیار دقیق، استفاده از ماموتوم، روشی ایمن برای از بین بردن ضایعات خوش خیم سینه، بدون بروز عوارض جدی در نظر گرفته می شود.

• خارج کردن توده پستان
  • اما علت بروز توده در پستان چیست؟
  • چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
  • در طول بیوپسی چه اتفاقی می افتد؟
  • روش های جراحی
  • انواع جراحی
  • برداشتن توده های خوش خیم بدون جراحی
  • دوره نقاهت خارج کردن توده پستان

  خارج کردن توده پستان

  یافتن توده در پستان می تواند خطرناک باشد، اما به خاطر داشته باشید که توده الزاما به معنای ابتلا به سرطان پستان نیست. دلایل متعددی برای رشد توده در سینه وجود دارد که عمدتا سرطانی نیستند.

  اغلب نیازی به درمان توده پستان نیست، اما در برخی موارد، جراحی برای بیمار در نظر گرفته خواهد شد. روش جراحی خارج کردن توده پستان اصطلاحا لامپکتومی نام دارد.

  در ادامه با ما همراه باشید تا به بررسی دلایل خارج کردن توده پستان و روند انجام این روش بپردازیم.

  در برخی موارد، بیوپسی به منظور نمونه برداری از بافت از سوی پزشک تجویز می شود. در همین حین، امکان برداشت توده کوچکی که مشکوک به نظر می رسد نیز وجود دارد. اگر تست، وجود سرطان پستان را تائید کند، تومور به روش لامپکتومی برداشته می شود.

  افراد مبتلا به سرطان پستان باید قبل از خارج کردن توده، تحت شیمی درمانی و یا رادیوتراپی قرار بگیرند و یا داروهای خاصی مصرف کنند. این اقدام می تواند از بازگشت مجدد سرطان پیشگیری کند.

  

  اما علت بروز توده در پستان چیست؟

  توده های خوش خیمی که به دلیل تغییرات هورمونی ناشی از سیکل قاعدگی در سینه ها تشکیل می شوند. جراح می تواند با استفاده از سوزن ظریفی نسبت به تخلیه مایع درون کیست اقدام کند. اما، احتمال بازگشت کیست بعد از تخلیه وجود دارد.

  • فیبروآدنوم و سینه های فیبروکیستیک

  فیبروآدنوم و سینه های فیبروکیستیک که با سفت و ضخیم شدن بافت سینه همراه هستند.

  • تومورهای خوش خیم

  توده های جامدی که غیر سرطانی هستند و ممکن است منجر به بروز ترشح از نوک سینه ها شوند که البته به محل تشکیل شان بستگی دارد. انجام بیوپسی و بررسی سلول ها زیر میکروسکوپ، می تواند به تعیین خوش خیم و بدخیم بودن تومور کمک کند.

  سینه ها در طول زمان و در سیکل قاعدگی تغییراتی را دارند. توده ها نیز خود به خود تشکیل و محو می شوند. بررسی و معاینه سینه ها در این بازه زمانی، به تشخیص هر گونه تغییر در بافت سینه ها کمک خواهد کرد.

  چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

  آن چه که اهمیت دارد این است که به محض احساس توده در سینه، باید به پزشک مراجعه کرد.

  در ابتدا روش‌های تعیین محل حد ضرر تست های تصویربرداری مانند ماموگرافی، اولتراسوند و یا MRI از سوی پزشک تجویز می شود. این تست ها جزئیات دقیقی از توده و بافت اطراف را در اختیار پزشک قرار می دهند.

  در صورتی که احتمال بدخیم شدن توده و یا بروز درد وجود داشته باشد، بیوپسی نیز انجام خواهد شد.

  در طول بیوپسی چه اتفاقی می افتد؟

  بیوپسی، شامل برداشت مقدار کمی از توده روش‌های تعیین محل حد ضرر روش‌های تعیین محل حد ضرر و بررسی علت تشکیل آن می باشد. انجام بیوپسی تنها راه تشخیص سرطان پستان و یا دیگر شرایط می باشد. برخی انواع بیوپسی عبارت است از:

  • بیوپسی که با استفاده از سوزن ظریفی انجام می شود و مقدار کمی از بافت برای تست برداشته می شود.
  • بیوپسی جراحی که با ایجاد برش در سینه و برداشت مقداری از بافت غیر طبیعی و یا توده همراه می باشد.
  • نمونه می تواند از گره های لنفاوی زیر بازو گرفته شود.

  

  روش های جراحی

  توده پستان می تواند به روش های جراحی برداشته شود. نوع جراحی با توجه به اندازه و محل تشکیل تومور، اندازه سینه و این که آیا سرطان متاستاز داده یا خیر در نظر گرفته می شود.

  انواع جراحی

  • لامپکتومی

  این روش جراحی زمانی انجام می شود که بیشتر بافت سینه حفظ شود. در صورتی شک به سرطان وجود داشته باشد، گره های لنفاوی نزدیک تومور نیز برداشته می شوند. زمانی که تومور سرطانی خارج می شود، باید از برداشته شدن تمام سلول های سرطانی اطمینان حاصل گردد.

  این روش جراحی با برداشت کامل بافت سینه و نوک سینه همراه می باشد. در رادیکال ماستکتومی، عضلات دیواره قفسه سینه نیز برداشته می شوند. معمولا روش‌های تعیین محل حد ضرر نیاز است بیمار بعدها تحت جراحی بازسازی پستان قرار بگیرد.

  برداشتن توده های خوش خیم بدون جراحی

  از سوالات رایج در میان افراد چنین است که آیا برداشتن توده های خوش خیم پستان بدون جراحی امکان پذیر است؟، برای آگاهی بیشتر در این خصوص بهتر است به تماشای ویدئو ذیلو صحبت های دکتر پریسا عظیمی نژادان بپردازید.

  دوره نقاهت خارج کردن توده پستان

  طول روش‌های تعیین محل حد ضرر دوره نقاهت به نوع روشی که انجام می شود، بستگی دارد. معمولا داروهای مسکن برای بیمار در نظر گرفته می شود که در صورت بروز درد می تواند مصرف کند.

  از بیمار خواسته می شود تا جایی که می تواند در منزل استراحت کند. انجام تمرینات بازو توصیه می شود.

  در صورت مشاهده مواردی از قبیل تشدید درد، تورم و یا قرمزی که علائمی از عفونت هستند، باید با پزشک تماس گرفته شود.

  بعد از خارج کردن توده، بافت جهت بررسی های بیشتر زیر میکروسکوپ برای پاتولوژیست ارسال خواهد شد تا تشخیص قطعی و نهایی داده شود.

  

  دکتر پریسا عظیمی نژادان

  من در تبریز در خانواده ای متوسط به دنیا آمدم . پدرو مادرم هر دو مهندس فوق لیسانس کشاورزی و کارمند بودند. من یک خواهر کوچکتر از خودم دارم. دوره ابتدایی و راهنمایی را در مدرسه بوعلی سینا تبریز که توسط خواهران روحانی فرانسوی اداره میشد به اتمام رساندم و فارسی و فرانسه را همزمان یاد گرفتم.

  

  
  دکتر پریسا عظیمی نژادان
  فلوشیپ فوق تخصصی جراحی سینه از آمریکا و فرانسه

  حد نرمال ذخیره تخمدان

  توانایی یک زن برای باردار شدن به طور معمول با افزایش سن کاهش می‌یابد. در سنین بالاتر، زنان تخمک کمتری دارند، کیفیت تخمک پایین می‌آید و تخمک‌ها ناهنجاری‌های بیشتری در کروموزوم‌هایشان (ماده ژنتیکی) تجربه می‌کنند. همه این عوامل در کنار هم به این معنی است که زنان مسن‌تر، میزان بارداری کمتر و نرخ سقط جنین بالاتری دارند.

  همانطور که گفته شد، توانایی بچه دار شدن در همه زنان با افزایش سن کاهش می‌یابد، اما سن دقیقی که زن دیگر نمی‌تواند باردار شود در زنان متفاوت است. در برخی از زنان، این اتفاق در سنین پایین‌تر از حد معمول رخ می‌دهد. حدود یک سوم از زوج‌ها زمانی که شریک زن 35 ساله یا بالاتر باشد، برای باردار شدن مشکل خواهند داشت. چندین آزمایش وجود دارد که می‌تواند به نشان دادن پتانسیل باروری یک زن کمک کند، که ذخیره تخمدان نیز نامیده می‌شود و به شرح زیر هستند.

  روش‌هایی برای بررسی ذخیره تخمدان

  آزمایش خون: FSH، استرادیول و AMH

  یکی از راه‌های رایج برای آزمایش ذخیره تخمدان، اندازه گیری سطح هورمون در خون است. هورمون محرک فولیکول (FSH) و استرادیول در ابتدای چرخه قاعدگی بررسی می‌شود. این آزمایش معمولاً در روز 3 دوره قاعدگی انجام می‌شود، اما می‌توان آن را از روز 1 تا 5 چرخه قاعدگی نیز به تاخیر انداخت. این سطوح هورمونی می‌تواند اطلاعات مهمی را در مورد نحوه عملکرد تخمدان‌ها و غده هیپوفیز نشان دهد.

  

  غده هیپوفیز، FSH را برای رشد فولیکول تولید می‌کند. فولیکول یک کیست کوچک است که حاوی تخمک است. معمولاً سطح FSH در ابتدای چرخه قاعدگی کمتر است و سپس بالا می‌رود و باعث رشد فولیکول و بالغ شدن تخمک می‌شود. همانطور که این اتفاق می‌افتد، فولیکول استرادیول آزاد می‌کند. به نوبه خود، این سطوح بالاتر استرادیول به غده هیپوفیز می‌گوید که FSH کمتری تولید کند. اگر تخمک و فولیکول خیلی زود شروع به رشد کنند زیرا FSH در حال افزایش است، استرادیول سریعتر تولید می‌شود. اگر رشد خیلی سریع باشد، تخمک به درستی بالغ نمی‌شود.

  به طور کلی، زنانی که سطح FSH و یا استرادیول آنها در روز سوم قاعدگی بالا است، در مقایسه با سایر زنان هم سن، کمتر احتمال دارد که بعد از القای تخمک گذاری یا لقاح آزمایشگاهی (IVF) بچه دار شوند.

  هورمون آنتی مولرین (AMH) آزمایش دیگری برای ذخیره تخمدان است. در فولیکول ساخته می‌شود و به تعداد تخمک‌ها بستگی دارد. سطوح AMH را می‌توان در هر زمانی از چرخه قاعدگی اندازه گیری کرد. در ادامه بیشتر به توضیح این آزمایش پرداخته‌ایم.

  با استفاده از تمام این روش‌ها شما می‌توانید حد نرمال ذخیره تخمدان را بررسی کرده و بیشتر قادر به تصمیم گیری برای باردار شدن باشید. همچنین، باید بدانید که مراحل آزمایشگاهی و سطوح “عادی” از آزمایشگاهی به آزمایشگاه دیگر متفاوت است. ممکن است مقایسه نتایج از یک آزمایشگاه به آزمایشگاه دیگر دشوار باشد.

  تست چالش کلومیفن سیترات

  این آزمایش شامل مصرف دارویی به نام کلومیفن سیترات برای مشاهده واکنش تخمدان‌ها است و به طور معمول، در اوایل چرخه قاعدگی تجویز می‌شود. سطح FSH و استرادیول خون قبل و بعد از تجویز کلومیفن سیترات FSH اندازه گیری می‌شود. زنان با درمان القای تخمک گذاری و IVF در صورتی که سطح FSH آنها در هر دو زمان بالا باشد، احتمال بارداری کمتری دارند.

  تعداد فولیکول آنترال

  سونوگرافی ترانس واژینال ممکن است در اوایل چرخه قاعدگی انجام شود تا تعداد فولیکول‌های کوچک (2 تا 10 میلی متر) در تخمدان شمارش شود. این‌ها فولیکول‌های آنترال نامیده می‌شوند و محل رشد تخمک‌ها هستند. تعداد فولیکول‌های آنترال می‌تواند به ما بگوید که چند تخمک در دسترس است و در مورد واکنش بدن زن به داروهای گنادوتروپین اطلاعاتی را به پزشک ارجاع می‌دهد. این آزمایش زمانی دقیق تر است که توسط یک ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی که در کار با ارزیابی باروری با تجربه است انجام شود.

  پاسخ به گنادوتروپین‌ها

  گنادوتروپین‌ها داروهای هورمونی هستند (FSH به تنهایی یا FSH با هورمون لوتئینه کننده) که برای تحریک تخمدان به منظور رشد چندین تخمک در یک زمان تجویز می‌شوند. این داروی هورمونی برای آماده سازی زن به منظور درمان‌های باروری و از طریق تزریق تجویز می‌شوند.

  دوزهای بالاتری از این داروها معمولاً برای کمک به رشد تخمک با بالا رفتن سن یک زن مورد نیاز است. زنانی که به مقادیر زیاد یا بیشتر از حد انتظار (تخمک) نیاز دارند معمولاً با درمان القای تخمک گذاری و IVF کمتر باردار می‌شوند.

  این آزمایشات چه چیزی را به ما می‌گویند؟

  این آزمایش‌ها سعی می‌کنند واکنش بدن یک زن به درمان باروری و میزان احتمال باردار شدن او را در مقایسه با سایر زنان هم سن پیش‌بینی کنند. نتایج آزمایش ذخیره تخمدان غیرطبیعی نشان می‌دهد که پتانسیل باروری کاهش یافته است، اما این آزمایش‌ها به طور دقیق مشخص نمی‌کنند که چه کسی باردار خواهد شد یا چه کسی باردار نخواهد شد. برخی از زنان جوان با توجه به نرمال بودن نتایج آزمایش، در باردار شدن با مشکل مواجه می‌شوند. نتایج ممکن است از چرخه‌ای (دوره قاعدگی) به چرخه دیگر متفاوت باشد. با این حال، هر آزمایش غیر طبیعی به طور کلی نشان می‌دهد که پتانسیل باروری کاهش یافته است.

  چکاپ پزشکی در منزل

  شانس باردار شدن در درجه اول به کیفیت تخمک مربوط می‌شود. زنان بالای 35 سال با نتایج آزمایش غیرطبیعی که درمان موفقیت آمیزی نداشته‌اند، شانس کمتری برای باردار شدن دارند. این زنان ممکن است کاندیدای استفاده از تخمک یا جنین اهداکننده باشند. حتی با به دست آوردن یک نتیجه آزمایش ذخیره تخمدان طبیعی، زنان مسن روش‌های تعیین محل حد ضرر ممکن است در باردار شدن مشکل داشته باشند.

  هیچ آزمایش ذخیره تخمدانی نمی‌تواند توانایی یک زن برای باردار شدن را پیش بینی کند. این آزمایش‌ها اغلب برای ایجاد یک برنامه درمانی، از جمله نیاز به تخمک‌های اهداکننده یا جنین استفاده می‌شوند.

  آزمایش AMH

  در زنان، برای ارزیابی عملکرد تخمدان و باروری از این آزمایش استفاده می‌شود. گاهی اوقات در ارزیابی سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS)، یا روش‌های تعیین محل حد ضرر برای ارزیابی اثربخشی درمان سرطان تخمدان، برای ارزیابی وجود اندام‌های جنسی خارجی غیر اختصاصی (تناسلی مبهم) و یا عملکرد بیضه‌ها در یک نوزاد پسر نیز آزمایش AMH مورد استفاده قرار می‌گیرد.

  علاوه بر این، هنگامی که یک پزشک می‌خواهد باروری یک زن را ارزیابی کند، شروع یائسگی را پیش بینی کند یا به PCOS مشکوک شود، این آزمایش را تجویز می‌کند.

  چه چیزی در آزمایش AMH اندازه‌گیری می‌شود؟

  این آزمایش هورمون آنتی مولرین (AMH) را در خون اندازه گیری می‌کند. AMH هورمونی است که توسط بافت‌های تولید مثلی تولید می‌شود. در مردان در بیضه‌ها و در زنان در تخمدان‌ها تولید می‌شود. نقش AMH و مقدار آن به طور معمول بسته به جنس و سن متفاوت است.

  در اوایل رشد جنین پسر، AMH توسط بیضه‌ها تولید می‌شود و از رشد اندام‌های تناسلی زنانه جلوگیری می‌کند و در عین حال باعث رشد سایر اندام‌های تناسلی مردانه می‌شود. در پسران، سطح AMH تا حدود 2 تا 6 سالگی بالا باقی می‌ماند، زمانی شروع به کاهش می‌کند و سپس در دوره بلوغ به میزان قابل توجهی کاهش می‌یابد.

  از آنجایی که جنین‌های دختر بیضه ندارند، در این مرحله هیچ AMH تولید نمی‌شود و عدم وجود AMH امکان رشد ساختارهای تولید مثلی زنان را فراهم می‌کند. سطح AMH در دختران جوان تا زمان بلوغ پایین می‌ماند. اما زمانی وجود دارد که تخمدان‌ها شروع به تولید آن می‌کنند و سطح آن به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد. سپس در زنان، AMH به طور پیوسته در طول سال‌های باروری کاهش می‌یابد و پس از یائسگی دوباره بسیار کم می‌شود و سپس غیرقابل تشخیص است.

  

  AMH برای یک زن در سال‌های باروری بسیار حائز اهمیت است. در هنگام تولد، یک ماده حدود 1 میلیون تخمک (اووسیت) دارد که تعداد آنها در دوران کودکی به حدود 500000 کاهش می‌یابد. در حالی که بسیاری از این تخمک‌ها به دلیل تخریب طبیعی بالغ نمی‌شوند، تعداد محدودی از آنها توسط هورمون محرک فولیکول (FSH) نجات می‌یابند تا فولیکول‌های بالغ را تشکیل دهند. AMH اثر متعادل کننده‌ای بر روی اعمال چرخه‌ای FSH در طول فرآیند ماهانه بلوغ و آزادسازی تخمک (تخمک گذاری) دارد که تحت تأثیر حضور هورمون لوتئین کننده (LH) قرار دارد. مقدار AMH موجود بازتابی از این رشد فولیکولی است.

  مطالعات نشان داده‌اند که سطح AMH ممکن است در تعیین پتانسیل بلوغ تخمک باقیمانده (ذخیره تخمدان) و احتمال باردار شدن مفید باشد. تعیین سطح AMH در ارزیابی وضعیت باروری فعلی زن مفید است و ممکن است شروع یائسگی را پیش بینی کند.

  افزایش سطح AMH با شرایطی مرتبط است که تخمدان‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد که به عنوان سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) شناخته می‌شود. فولیکول‌های اضافی که در این سندرم ایجاد می‌شوند، مقادیر غیرطبیعی زیادی AMH تولید می‌کنند، همانطور که ممکن است در انواع نادری از تومورهای تخمدان و بیضه نیز دیده شود.

  همانطور که قبلا گفته شد، AMH همچنین نقش مهمی در تمایز جنسی در جنین دارد. در طی چند هفته اول بارداری، کودک این پتانسیل را دارد که اندام‌های تناسلی مردانه یا زنانه را رشد دهد. تولید AMH و آندروژن توسط دو بیضه که در نوزاد پسر وجود دارد، از رشد اندام‌های تناسلی زنانه (مجرای مولری که در جنین‌های پسر و دختر یافت می‌شود) جلوگیری می‌کند و باعث تشکیل سایر اندام‌های تناسلی پسر می‌شود. اگر مقدار کافی AMH در طول این فرآیند در دسترس نباشد یا وجود نداشته باشد، در آن صورت ممکن است اندام‌های اصلی زنانه و مردانه رشد نکنند. نوزادی که با اندام تناسلی مبهم متولد می‌شود ممکن است فوراً به عنوان مرد یا زن تشخیص داده نشود.

  میانگین تعداد تخمدان بر اساس سن چقدر است؟

  تعداد یا حد نرمال ذخیره تخمدان شما به روش‌های تعیین محل حد ضرر سن بستگی دارد. تخمک‌های شما زمانی که هنوز در رحم بودید تشکیل شده‌اند. به عبارت دیگر، شما با تمام تخمک‌هایی که تا به حال خواهید داشت به دنیا می‌آیید. از آن زمان به بعد، ذخیره تخمک شما به مرور زمان کاهش می یابد.

  با توجه به کالج آمریکایی متخصصین زنان و زایمان، آنها میانگین تعداد تخمکی که در هر سنی دارید را به صورت زیر مشخص کرده‌اند:

  • هفته 20 بارداری: 6 تا 7 میلیون تخمک
  • تولد: 1 تا 2 میلیون تخمک
  • بلوغ: 300000 تا 500000 تخمک
  • در حدود سن 37 سالگی: تقریباً 25000 تخمک
  • حدود سن 51 سالگی، میانگین سن یائسگی در ایالات متحده: تقریباً 1000 تخمک

  در حالی که آنهایی که ذخیره تخمدانشان کاهش یافته است نسبت به آنهایی که فاقد تخمک هستند، تخمک کمتری دارند، هیچ اتفاق نظر روشنی در مورد میانگین تعداد تخمک برای مبتلایان به این بیماری وجود ندارد.

  همانطور که در مقاله‌ای در سال 2015 اشاره شد، کاهش ذخیره تخمدان به طور کلی با سطح هورمون تعریف می‌شود و نه با تعداد تخمک در ذخیره تخمدان، که تعریف این وضعیت را گیج کننده می‌کند.

  از آنجایی که کاهش ذخایر تخمدانی با آزمایش‌های خونی که سطح هورمون‌ها را اندازه‌گیری می‌کند، و نه با شمارش تخمک‌ها، تشخیص داده می‌شود، تعیین میانگین تعداد تخمک‌های فردی که این بیماری را دارد، دشوار است.

  علل کاهش ذخیره تخمدان

  افزایش سن به طور طبیعی ذخایر تخمدان شما را کاهش می‌دهد. با این حال، تعدادی از عوامل دیگر می‌توانند باعث کاهش ذخیره تخمدان شوند. این عوامل عبارتند از:

  • بیماری لوله‌ها
  • جراحی قبلی تخمدان
  • شیمی درمانی
  • پرتو درمانی
  • سیگار کشیدن

  

  • عفونت لگن
  • اختلالات خود ایمنی
  روش‌های تعیین محل حد ضرر
  • اوریون
  • ناهنجاری‌های ژنتیکی مانند سندرم X شکننده

  با این حال، گاهی اوقات هیچ دلیل آشکاری برای این وضعیت وجود ندارد. علائم قابل توجهی از کاهش ذخیره تخمدان وجود ندارد. با این حال، افراد مبتلا به این بیماری ممکن است یکی از علائم زیر را تجربه کنند:

  • مشکل در باردار شدن
  • دیر یا عدم قاعدگی
  • دوره‌های قاعدگی کوتاه‌تر از حد معمول (با میانگین 28 روز)
  • جریان قاعدگی شدید

  گفته می شود، این علائم همیشه وجود ندارد. به همین دلیل است که اگر در بارداری مشکل دارید، مهم است که با پزشک خود صحبت کنید.

  اگر می‌خواهید بدون بروز مشکلی باردار شوید یا سابقه قاعدگی‌های نامنظم یا دردناک، بیماری التهابی لگن، سقط‌های مکرر، درمان قبلی سرطان یا اندومتریوز دارید، انجام آزمایش‌های باروری در مراحل اولیه بسیار مهم است. تشخیص زودهنگام به این معنی است که شانس بیشتری برای درمان موفقیت آمیز دارید.

  اگر کمتر از 35 سال سن دارید، اگر یک سال است که برای باردار شدن تلاش می‌کنید، باید به پزشک مراجعه کنید. اگر بالای 35 سال دارید، پس از شش ماه به پزشک مراجعه کنید. اگر بالای 40 سال دارید و در تلاش برای باردار شدن هستید، بهتر است فوراً با پزشک خود صحبت کنید.

  کاهش ذخیره تخمدان از طریق چند آزمایش خون که سطح هورمون محرک فولیکول (FSH) و هورمون ضد مولر (AMH) را اندازه گیری می‌کند، تشخیص داده می‌شود. هر دوی این هورمون‌ها نقش مهمی در قاعدگی و تولید مثل دارند.

  طبیعی است که با افزایش سن، سطح FSH افزایش یابد و سطح AMH کاهش یابد، بنابراین مهم است که این سطوح هورمونی را بر اساس سن شما ارزیابی کنید. افرادی که ذخیره تخمدانی آنها کاهش یافته است، نسبت به سایرین در سنین خود، سطوح FSH بالاتر و سطوح AMH کمتری خواهند داشت.

  ویزیت پزشک در منزل

  آنچه آزمایش نمی‌تواند به شما بگوید

  آزمایش ذخیره تخمدان نمی‌تواند چیز زیادی در مورد کیفیت تخمک به شما بگوید. زنانی که ذخایر تخمدان ضعیفی دارد، احتمال دارد که تخمک‌های با کیفیت پایین تری داشته باشد. اما زنانی که ذخایر تخمدان خوبی دارد ممکن است تخمک با کیفیتی بازیابی نشود.

  به عبارت دیگر، می‌توان تعداد زیادی تخمک را در طول IVF بازیابی کرد، اما پس از آن تعداد کمی از آن تخمک‌ها بارور نمی‌شوند. یا ممکن است یک زن در معرض خطر بالای سقط جنین، به دلیل کیفیت پایین تخمک یا جنین، یا به دلیل عوامل ناباروری مردانه باشد.

  آینده ممکن است آزمایش‌هایی را برای ما به ارمغان بیاورد که به تعیین کیفیت تخمک یا جنین کمک کند، اما هیچ چیز ثابت شده و قابل اعتمادی در حال حاضر در دسترس نیست.

  موفقیت واقعی IVF به معنای بارداری است و همانطور که در بالا گفتیم، مقدار تخمک تنها بخشی از یک تصویر بزرگ و پیچیده است که در نتایج آزمایش مشخص می‌شود. کیفیت تخمک، فاکتورهای لوله و رحم و باروری مردان در موفقیت درمان باروری نقش دارند. عادات بد بهداشتی همچنین می تواند در کیفیت ضعیف تخمک و اسپرم نقش داشته باشد که ممکن است بر شانس موفقیت شما در IVF تأثیر بگذارد.

  کار متخصص درد چیست و چه خدماتی در کلینیک درد ارائه می شود؟

  

  درد مشکل پزشکی پیچیده‌ای است که اثر چشمگیری بر رفاه جسمی و روحی دارد. هدف متخصص درد این است که رنج و درد بیمار را کمتر کند تا بیمار بتواند استقلال و عملکرد بهینه‌ی خود را بازیابد و از یک زندگی پربار برخوردار گردد. پزشکان بیماران خود را برای انجام یک یا چند درمان خاص یا بهره‌گیری از درمان مستمر به فوق تخصص درد معرفی می‌کنند.

  مراجعه به متخصص درد و بهره‌گیری از خدمات مدیریت درد مزایای متعددی دارد که شاخص‌ترین آنها عبارت است از:

  • بهبود سطح فعالیت و عملکرد دوران بهبود بعد از جراحی را تسریع می‌کند، مدت زمان بستری را کاهش می‌دهد و به بازیابی سریع‌تر عملکرد نرمال بیمار کمک می‌کند.
  • کاهش خطر بروز عوارضی مانند ذات‌الریه، ترومبوز وریدهای عمقی و عفونت
  • کنترل درد استرس و فشار فیزیکی روی بدن و اضطراب روحی را کاهش می‌دهد و به بهبود خلق و خو کمک می‌کند.
  • آشنایی بیشتر با مسکن‌ها و داروهای ضددرد، مدت زمان مصرف و تاثیر آنها بر روی بدن؛ از یاد نبرید که هرچند مسکن‌ها درد را آرام می‌کنند، اما مصرف آنها ممکن است عوارض کوتاه مدت و بلندمدتی را نیز به دنبال داشته باشد.
  • کاهش خطر پیشرفت کردن درد و تبدیل شدن آن به درد مزمن و بلندمدت

  متخصص درد چه کاری انجام می‌دهد؟

  

  درد حاد معمولاً پی‌آمد ایجاد حسی در سیستم عصبی است که به منظور هشدار دادن یک بیماری یا آسیب احتمالی و ضرورت انجام درمان تولید می‌شود، حال آن که درد مزمن برخلاف درد حاد مدت طولانی‌تری ادامه دارد. درد مزمن گاهی به صورت درد حاد در پی رگ به رگ شدن کمر یا بیماری جدی و طولانی‌تر از حد معمول شروع می‌شود؛ همچنین ابتلا به یک عارضه‌ی مداوم نیز به درد مزمن دامن می‌زند. در این بین بیمارانی هستند که بدون آسیب‌دیدگی دچار درد می‌شوند. گونه‌های متداول درد مزمن عبارت است از:

  • درد گردن و کمر
  • آرتریت (بیماری‌های التهابی مفصل)
  • میگرن
  • درد سرطان
  • درد عصبی

  کنترل درد توسط متخصص

  در حالی که درد حاد معمولاً به مرور زمان بهبود می‌یابد، درد مزمن با گذشت زمان آرام نمی‌شود و حتی تسکین آن نیاز به مداخله پیدا می‌کند. انتخاب روش‌های کنترل درد از سوی متخصص فلوشیپ درد تا حد زیادی به تخصص و سابقه‌ی وی بستگی دارد. طیف وسیعی از متخصصین می‌توانند درمان‌های مربوط به کنترل و مدیریت درد را ارائه دهند:

  • متخصص بیهوشی: متخصصین بیهوشی بلوک عصبی، تزریق در نقاط ماشه‌ای و تجویز داروهای خوراکی را انجام می‌دهند. همچنین متخصص بیهوشی می‌تواند دستگاه‌هایی مانند پمپ و محرک را داخل بدن قرار دهد.
  • جراح مغز و اعصاب: این گروه از متخصصین غالباً جراحی ستون فقرات یا اعصاب، عمل‌های مربوط به نخاع یا مغز و جراحی‌های فیوژن ستون فقرات یا تعویض دیسک را در کنار دیگر تکنیک‌های مدیریت درد انجام می‌دهند. جراح مغز و اعصاب بلوک عصبی، جایگذاری دستگاه‌های مختلف در بدن و تجویز داروهای خوراکی را نیز انجام می‌دهند.
  • متخصص طب فیزیکی و توانبخشی: متخصصین طب فیزیکی و توانبخشی از گونه‌های درمانی مختلفی مانند طب فیزیکی، کار درمانی و تفریح درمانی استفاده می‌کنند و بر ورزش و حرکت تمرکز می‌کنند. برخی متخصصین طب فیزیکی بلوک عصبی، جایگذاری دستگاه‌های خاص در بدن و تجویز داروهای خوراکی را نیز انجام می‌دهند.
  • روانپزشک: روانپزشکان علاوه بر تجویز داروهای خوراکی، رفتاردرمانی شناختی، مشاوره خانواده و مشاوره گروهی، هیپنوتیزم و بیوفیدبک را نیز در کنار درمان‌های دیگر انجام می‌دهند. بسیاری از روانپزشکان بر واکنش درمان به درد و تاثیر درد بر روی کیفیت زندگی بیمار متمرکز می‌شوند.

  چگونه یک متخصص درد خوب پیدا کنیم؟

  

  راهنمای گام به گام زیر کمک می‌کند تا بهترین متخصص درد را پیدا کنید:

  • سوال کردن از پزشک عمومی: پزشک عمومی معالجتان از بعضی علائم و مشکل فعلی‌تان آگاهی دارد. با پزشک معالجتان صحبت کنید تا اطلاعات بیشتری درباره علت درد پیدا کنید. از پزشکتان بخواهید که شما را به یک متخصص درد خوب در منطقه‌تان معرفی کند. پزشک معالجتان می‌تواند یک فوق تخصص درد فوق‌العاده یا کلینیک درد معتبری را که قبلاً نیز با آن همکاری داشته است، به شما معرفی کند.
  • مشورت با خانواده و دوستان: مشورت با خانواده و دوستان نیز گام مهمی در راه این جستجو است. نظرات شخصی برای یافتن یک متخصص درد عالی در ناحیه‌ی محل سکونتتان ارزشمند است. نقدهای آنلاین یا توصیه‌های شرکت‌های بیمه ممکن است جانبدارانه باشد، اما دوستان یا خانواده مشاورین مورد اطمینانی هستند که همواره صلاح شما را می‌خواهند. همچنین دوستانتان می‌توانند اطلاعات بیشتری را درباره محیط و خدمات مطب، بهداشت و تمیزی کلینیک درد و سرعت و نظم کلینیک در وقت دادن در اختیارتان بگذارند.
  • تماس گرفتن با متخصص یا کلینیک درد: بعد از آن که کلینیک درد مناسبی را پیدا کردید، با کلینیک تماس بگیرید و بیشتر پرس‌وجو کنید تا کاملاً از انتخابتان مطمئن شوید. پرسیدن سوال‌های ساده زیر می‌توان راهگشا باشد:
    • چه درمان‌هایی در کلینیک ارائه می‌شود؟
    • متخصص درد چه تحصیلاتی دارد؟
    • متخصص درد چه درمانی را برای بیماری‌تان توصیه می‌کند؟

    تصمیم‌گیری برای انتخاب یک متخصص درد خوب تصمیم بسیار مهمی است. دقت کنید کلینیکی را انتخاب کنید که پاسخگویی سریعی داشته باشد و اطلاعات لازم را به روشنی در اختیارتان بگذارد. اگر تماس تلفنی‌تان به خوبی پیش رفت، از متخصص وقت بگیرید تا با روش‌های درمانی پیشنهادی ایشان بهتر آشنا شوید.

    هنگام نخستین مراجعه به متخصص درد چه اتفاقی می‌افتد؟

    

    متخصص درد مشکل درد خاصی را که بیمار دارد، در جلسه‌ی اول ارزیابی می‌کند؛ این ارزیابی معمولاً شامل بررسی دقیق پرونده پزشکی، معاینه بالینی و بررسی نتایج آزمایش‌های قبلی می‌شود. سوالات متخصص و معاینه بالینی متمرکز بر مشکل خاص هر بیمار است، البته متخصص سابقه‌ی پزشکی و دیگر بیماری‌های فعلی وی را نیز بررسی می‌کند. متخصصین درد معمولاً پرسشنامه‌ای را قبل از ویزیت اول به بیماران می‌دهند که در آن سوالاتی درباره جزئیات درد مطرح شده است و همچنین از بیماران می‌خواهند که جواب آزمایش‌ها و عکس‌های قبلی خود، مانند رادیوگرافی، سی تی اسکن یا ام آر آی را نیز همراه بیاورند. قبل از مراجعه به پزشک از او سوال کنید که آیا ممکن است درمان آن روز شروع شود یا خیر، اگر قرار به انجام عمل باشد، بهتر است همراهی داشته باشید که بعد از درمان شما را به خانه برساند. این ویزیت فرصتی برای بررسی شرح حال بیمار و تبادل نظر با بیمار درباره نتایج ارزیابی اولیه است. ممکن است متخصص درد علت دقیق درد را بداند یا لازم بداند که آزمایش‌های تشخیصی بیشتری انجام شود. فارغ از نوع مشکلی که دارید، باید بعد از اتمام این جلسه اطلاعات بیشتری درباره دردتان و روش‌های مدیریت آن پیدا کنید.

    سوالات رایج

    درمان توسط متخصص درد چه مدت طول می کشد؟

    طول درمان تمام بیماران یکسان نیست و به پیچیدگی و ترکیب درمان‌های تجویز شده بستگی دارد. اکثر بیماران یک دوره‌ی درمان سه تا شش ماهه را پشت سر می‌گذارند و در این مدت باید هفته‌ای سه ساعت را به درمان اختصاص دهند و در کلینیک درد حاضر شوند.

    متخصص درد از چه روشی برای درمان درد استفاده می کند؟

    طرح درمان متناسب با وضعیت و شدت درد هر بیمار و اهداف و نیازهای خاص وی آماده می‌شود. طرح درمان ممکن است شامل یک روش یا ترکیبی از چند روش درمانی مختلف مانند درمان‌های پزشکی ـ اعم از دارویی یا عمل‌های خاص ـ ، درمان‌های روانشناختی و توانبخشی باشد.

    در چه صورتی باید به متخصص درد مراجعه کنم؟

    چنانچه از درد بی‌امان و طاقت‌فرسایی رنج می‌برید که به درمان(ها) واکنش نشان نداده است و پزشک خانوادگی یا عمومی توصیه کرده است که به متخصص درد مراجعه کنید. مطالعات متعدد حاکی از آن است که مداخله و درمان زودهنگام تاثیر چشمگیری بر نتایج بلندمدت تسکین درد مزمن دارد.

    آیا درد توسط متخصص درد به صورت کامل تسکین می یابد?

    میزان تسکین درد حاصل از بهره‌گیری از درمان‌های ارائه شده توسط متخصص درد به سختی قابل پیش‌بینی است. درد اکثر بیماران به میزان 100 ـ 50 درصد کاهش می‌یابد. هدف متخصص درد این است که به بیمار کمک کند تا به بالاترین میزان ممکن از کنترل درد برسد و راحت‌تر بتواند به یک زندگی رضایتبخش و پربار برگردد.

    آیا تزریقی که متخصص درد انجام می‌دهد، نیاز به بیهوشی دارد؟

    در اکثر عمل‌هایی که در کلینیک درد انجام می‌شود، داروهای آرام‌بخش به صورت درون وریدی تزریق می‌شود. بیهوشی عمومی برای درمان‌هایی که متخصصین درد انجام می‌دهند، مناسب نیست. اگرچه آرام‌بخش درون وریدی تضمین نمی‌کند که بیمار حتماً حین عمل بیهوش شود و به خواب برود، اما باعث می‌شود تا بیمار حین درمان راحت باشد.

    تزریق‌هایی که متخصصین درد انجام می‌دهند، با چه خطرهایی همراه است؟
    

    خوشبختانه به ندرت پیش می‌آید که تزریق آسیب مستقیمی به عصب بزند یا موجب عفونت شود، احتمال بروز این عوارض در این تزریق‌ها یک در پنجاه هزار است.

    یکی از درمان‌هایی که متخصصین درد انجام می‌دهند، تزریق استروئید است، عوارض جانبی این درمان چیست؟

    تزریق استروئید عوارض جانبی جدی به دنبال ندارد. در هر حال برخی بیماران با عوارض زیر روبرو می‌شوند:

    مراقبت‌های لازم پس از جراحی سزارین در خانه

    

    بیشتر مادران پس از یک جراحی سزارین و در صورت داشتن شرایط معمول و عادی معمولاً بعد از دو روز از بیمارستان مرخص می‌شوند و همراه نوزادشان به خانه می‌روند. تمام تازه‌مادران پس از یک جراحی سزارین نیاز به مراقبت‌های پزشکی در بیمارستان و سپس در خانه دارند. قبل از رفتن به خانه، دستورالعمل‌های پس از عمل جراحی از جمله علائم هشداردهنده در مورد عوارض را دریافت خواهید کرد. در این مطلب می‌توانید با مراقبت‌های لازم و فعالیت‌هایتان پس از رفتن به خانه، رژیم غذایی مناسب، مراقبت از جای زخم سزارین و موارد نیازمند مراجعه به پزشک یا اورژانس آشنا شوید.

    فعالیت‌های شما پس از رفتن به خانه

    مدت زمان معمول بستری در بیمارستان بعد از سزارین دو روز است. بهبود زخم جراحی سزارین می‌تواند چهار هفته یا بیشتر طول بکشد و غیرمعمول نیست که در طول سال اول پس از جراحی سزارین گهگاه دردهایی در این ناحیه داشته باشید. ضروری است زمانی که در خانه در حال بهبود هستید از خود مراقبت کنید و دستورات پزشک را که با توجه به وضعیت جسمی و میزان توانایی شما برایتان تعیین شده است، انجام بدهید. برای بهبود زودتر پس از جراحی سزارین، موارد زیر را در نظر بگیرید:

    • هر وقت احساس خستگی داشتید، استراحت کنید. داشتن خواب کافی به بهبود شما کمک خواهد کرد.
    • سعی کنید هر روز کمی راه بروید و هر روز کمی بیشتر از روز قبل راه بروید. پیاده‌روی به پیشگیری از یبوست و لخته شدن خون کمک می‌کند.
    • تا زمانی که پزشک شما تأیید نکرده است، از بلند کردن وسایل سنگین خودداری کنید.
    • برای شش هفته از انجام کارهای سنگین و دشوار خانه خودداری کنید.
    • از خم و راست شدن بیش از حد یا کارهایی که به عضلات شکم فشار می‌آورد پرهیز کنید.
    • برای کاهش درد زخم، وقتی سرفه می‌کنید یا نفس عمیق می‌کشید، یک بالش سبک را روی شکم نگه دارید.
    • بعد از مرخص شدنتان از بیمارستان و رفتن به خانه می‌توانید حمام کنید.
    • پس از حمام کردن با استفاده از باد سشوار زخم را خشک کنید.
    • برای خونریزی واژینال، از نوار بهداشتی استفاده کنید.
    • از دوش واژینال یا تامپون استفاده نکنید.
    • اگر رانندگی می‌کردید، بهتر است تا مدتی آن را انجام ندهید و در معاینات بعدی در مورد رانندگی از پزشک خود سؤال کنید.
    • بهتر است شش تا هشت هفته برای شروع رابطۀ جنسی صبر کنید.
    • روز سوم پس از زایمان لازم است برای انجام اولین مراقبت پس از زایمان به بیمارستان بروید.

    همچنین اولین مراقبت‌ها و معاینات بعدی مربوط به نوزاد بعد از ترخیص، بین روزهای سوم تا پنجم بعد از زایمان انجام می‌شود. پس از انجام مراقبت اول بعد از ترخیص از بیمارستان نیز، برای انجام مراقبت دوم پس از زایمان‌ و مراقبت سوم بعد از زایمان خود، به موقع به پزشک مراجعه کنید.

    رژیم غذایی

    برای داشتن یک رژیم غذایی مناسب، با توجه به شرایط جسمی خود، بهتر است با پزشکتان قبل از رفتن به خانه مشورت کنید. شما همچنین می‌توانید نکات زیر را برای تغذیۀ مناسب پس از زایمان سزارین در نظر بگیرید:

    • روزهای اول بعد از جراحی بهتر است غذاهای نرم و آبکی بخورید.
    • غذاهایی را بخورید که در رژیم غذایی همیشگی شما بوده است.
    • اگر معدۀ شما ناراحت است، غذاهای سبک و کم‌چرب مانند پلوی ساده، مرغ کبابی، نان و ماست را امتحان کنید.
    • گروه‌های غذایی سرشار از ویتامین و پروتئین را برای ترمیم زودتر زخم مصرف کنید. باعث فشار روی ناحيۀ عمل می‌شود. با رژيم غذایی درست مانع از آن شويد.
    • مقدار زیادی مایعات بنوشید، مگر این که پزشک آن را منع کرده باشد.
    • از خوردن غذاهای نفاخ مثل شیر و حبوبات در روزهای اول بعد از جراحی خودداری کنید.

    اگر روده‌های شما قبل از عمل خالی شده باشد، معمولاً بعد از زایمان سزارین مدفوع ندارید و بلافاصله دچار یبوست نمی‌شوید. اما در هر صورت سعی کنید از زور زدن هنگام دستشویی رفتن خودداری کنید و اگر تا چند روز پس از جراحی سزارین مدفوع نکردید، از پزشک در مورد مصرف یک ملین ملایم سؤال کنید.

    مراقبت از برش یا زخم سزارین

    برای مراقبت از برش زخم سزارین نیز نکاتی وجود دارد که رعایت کردن آنها پس از زایمان سزارین لازم است. برخی از این نکات شامل موارد زیر است:

    • محل زخم را تمیز و خشک نگه دارید.
    • بیمارستان معمولاً از پانسمان ضدآب برای شما استفاده می‌کند که می‌توانید با همان پانسمان حمام کنید.
    • بعد از رفتن به خانه می‌توانید حمام کنید.
    • سعی کنید هر روز دوش بگیرید.
    • نیازی به شستن جداگانۀ زخمتان نیست. آب و کف شامپو و صابون خودبه‌خود از روی محل زخم می‌گذرد.
    • زخمتان را بعد از حمام با باد سشوار و با رعایت کمی فاصله خشک کنید.
    • راه جریان هوا به زخم را نبندید و همواره زخم را خشک نگه ‌دارید.
    • برای برداشتن پانسمان زخم به توصیۀ بیمارستان عمل کنید.
    • اگر در طول حمام کردن پانسمانتان باز شد، معمولاً نیازی به پانسمان مجدد نیست.
    • کش شورتتان را روی زخم قرار ندهید.
    • برای راحتی در نگه داشتن نوار بهداشتی، می‌توانید به جای شورت از سرجی‌فیکس استفاده کنید.
    • لباس‌های نخی و گشاد بپوشید.
    • وقتی زخمتان هنوز تازه است، از شکم‌بند استفاده نکنید، زیرا زخم را مرطوب نگه می‌دارد.
    • پس از بهبود اولیۀ زخم، بستن شكم‌بند مناسب است.
    • زخم سزارین را دستکاری نکنید و از باز و بسته کردن مداوم پانسمان خودداری کنید.
    • بدون نظر پزشک کرم، پماد یا لوسیون به زخمتان نزنید.

    زمان و موارد تماس با پزشک یا اورژانس

    پس از رفتن به خانه بعد از سزارین، هر زمانی که نیاز به مراقبت‌های اضطراری داشتید با پزشکتان تماس بگیرید. بهتر است کسی در خانه کنار شما باشد تا در صورت لزوم بتواند به شما کمک کند. در صورت وقوع موارد زیر با پزشکتان تماس بگیرید:

    • اگر از حال رفتید یا هوشیاری خود را از دست دادید.
    • در تنفس کردن مشکل زیادی داشتید. داشتید یا خون سرفه کردید.
    • احساس تهوع دارید یا مایعات را بالا می‌آورید.
    • درد شدیدی در شکم خود احساس کردید. شل شده یا برش جراحی باز شده است.
    • شکم نسبت به لمس حساس یا سفت است.
    • مشکل در دفع ادرار یا مدفوع، به ویژه اگر در قسمت تحتانی شکم خود درد یا ورم دارید. برای بیش از چند روز یا اگر افکار نگران‌کننده و خطرناک دارید.
    • اگر سینه‌هایتان سفت شد.

    در مورد ترشحات واژن و خونریزی پس از زایمان سزارین نیز توجه به نکات زیر ضرورری است:

    • اگر خونریزی واژینال شما شدیدتر شده یا چهار روز پس از زایمان هنوز به رنگ قرمز روشن است.
    • اگر متوجه خروج لخته‌‌ای بزرگ‌تر از حد معمول پریودهای قبلی خود شده‌اید.
    • اگر ترشحات واژن شما بوی بدی دارد.

    در صورت داشتن علائم عفونت جای زخم که شامل موارد زیر است نیز باید به اورژانس مراجعه کنید:

    • تب
    • خارج شدن چرک از محل برش
    • افزایش درد، ورم، احساس گرمی یا قرمزی در محل برش
    • خونریزی از محل بخیه‌های برش جراحی
    • ورم غدد لنفاوی در گردن، زیر بغل یا کشالۀ ران

    اگر هر کدام از موارد زیر را مشاهده کردید نیز لازم است فوراً به پزشک مراجعه کنید، زیرا این نشانه‌ها ممکن است نشانۀ لخته شدن خون باشد و در نهایت باعث آمبولی ریه شود: